در ميانه راه بودنم
بي هيچ تضميني به لحظه در پيش
و چه سخت مي گيرد گردش ايام نفس ديگرم را
سالهاي بس طويل است
گذر كردن از جاده هاي سياهي از ظلمت
نفس گرمي از دور انگار مرا مي خواند ،
به كوچه هاي صبر به كلبه هاي شكيبايي
تنها كرامت عشق است
دستم گيرد
و توان راه رفتن ببخشدم
برچسب‌ها:
بازدید:
