در میانه راه بودنم
بی هیچ تضمینی به لحظه در پیش
و چه سخت می گیرد گردش ایام نفس دیگرم را
سالهای بس طویل است
گذر کردن از جاده های سیاهی از ظلمت
نفس گرمی از دور انگار مرا می خواند ،
به کوچه های صبر به کلبه های شکیبایی
تنها کرامت عشق است
دستم گیرد
و توان راه رفتن ببخشدم
برچسب‌ها:
بازدید: